آسیاب

بسم الله

از خاک ما در باد، بوی تو می‌آید

تنها تو می‌مانی، ما می‌رویم از یاد

حکیم قیصر امین‌پور

پ.ن. این آخرین مطلب آسیاب است؛ احتمالا مطالب هم تا دو سه روز دیگر از دست‌رس خارج می‌شود. گمانم ده سال بعد، جهان خیلی متفاوت از حالا باشد. دعا کنید خدا یا تحمل گذراندن فتنه‌های آخرالزمان را به این برادرتان بدهد یا او را با اندک آبرویی که خود تفضل می‌کند بمیراند. واقعا این دعا را در حق من داشته باشید...

نظری در مورد این مطلب تأیید نمی‌شود. بی‌پاسخ گذاشتن نظرات را هم ببخشید...

زمانه بر سر جنگ است؛ یا علی مددی

مدد ز غیر تو ننگ است یا علی مددی

بسم الله

اول باید خدا را شکر کرد؛ امید به این که مجلس یازدهم بهتر از مجلس دهم باشد بسیار است.
دوم این‌که این مجلس در عین بهتر بودن از مجلس قبل، قرار نیست نهایت ظرفیت نیروهای انقلاب باشد و همین مجلس هم می‌توانست قوی‌تر تشکیل شود.
سوم این‌که خیال باطل است که فکر کنیم کارمان تمام شده! همان‌طور که رأی نیاوردن به این معنی نیست که چهار سال بی‌کاریم، رأی أوردن هم به معنی راحت بودن خیال تا چهار سال نیست. از الآن باید محکم یقه‌ی افرادی را که به اسم نیروهای انقلاب رأی آورده‌اند گرفت و نگذاشت تصور اشتباهی کنند یا قدمی‌اشتباه بردارند.
چهارم این‌که من فکر می‌کنم حدیث «ثمرة التجربة حسن الإختیار» درباره‌ی همین دوره هم صدق کند. «حُسن» ذو مراتب است و برای خیلی از «بهتر»ها هم، «بهتر»هایی متصور است. اگر بزرگان ائتلاف هم برای دوره‌های بعد نام افرادی مثل یامین‌پور و جعفری را در لیست نگذارند خود انقلابی‌ها باید دست‌به‌کار شوند.
حرف آخر این‌که حالا وقت هم‌افزایی است برای حل مشکلات مردم. امیدواریم نیروهای خوب انقلابی که به هر دلیلی رأی نیاوردند و حامیان آن‌ها و منتقدین لیست‌ها، ظرفیت‌شان را برای تقویت مجلس - نه تأیید کورکورانه و نه حملات کینه‌ورزانه به آن - به کار گیرند.

بسم الله

سخنی حکیمانه است که «وقت راه رفتن، اگر مطمئن باشید پایی را که برداشته‌اید زنده بر زمین می‌گذارید، حق مرگ را ادا نکرده‌اید».
مرگ همیشه در یک‌قدمی‌ماست؛ هم‌سایه‌ی دیوار به دیواری است که بالأخره یک‌روز سرزده به ما سر می‌زند... باید هر روز آماده‌ی میزبانی از این مهمان ناگزیر باشیم. گاه زلزله یا بیماری‌ای ما را به یاد این هم‌سایه می‌اندازد؛ اما او برای آمدن در بند این بهانه‌ها نیست...
اگر این روزها بیش‌تر به یاد حضرت عزرائیل هستیم مشکل از فراموش‌کار و غافل بودن ما در روزهای دیگر است؛ و الا ایشان به ما تضمینی نداده که برای آمدن، منتظر بیماری واگیردار می‌ماند...
و البته زمین و زمان، بیماری و شفا و همه چیز جنود خدا هستند. ویروس کرونا هم تحت امر حکیمانه‌ی اوست... حفظ جان از واجبات است. باید بهداشت را رعایت کرد؛ اما نباید از ترس مرگ مُرد!

پ.ن. اللهم ذَکِّرنا بالموت کُلَ ساعة...

بسم الله

بگذریم که خیلی جالب است که بعد از مدت زیادی از پیدا شدن کرونا، دو روز مانده به انتخابات است که ورودش به ایران تأیید می‌شود، اما خطر شرکت در صف رأی‌گیری فردا و اثر انگشت زدن، یک‌هزارم جهاد حاج قاسم در برابر داعشی‌های وحشی هم نیست! برای آنان که در ادعای «من هم قاسم سلیمانی‌ام» صادق باشند، شرکت نکردن در این جهاد آسان از ترس کرونا مسخره است...

إنّ کیدَ الشیطانِ کانَ ضعیفاً.
این نیز بگذرد...

بسم الله

اگر تهران بودم به لیست وحدت رأی می‌دادم؛ البته احتمالا منهای سه - چهار نفر، به‌علاوه‌ی سه‌ - چهار نفر: یامین‌پور، رسایی، شهبازی، علی جعفری.

حالا که شیرازم احتمالا به ترکیبی از لیست جبهه‌ی پایداری و شورای ائتلاف رأی می‌دهم؛ شاید چهار نفر از این پنج‌تا: غلامحسن اسکندری، حسین پارسایی، روح‌الله نجابت، جعفر قادری، و خانم طاهری.

پ.ن. قسمتی از پیامک یکی از رفقایم:

راستش من روی هیچ واجبی ترس ندارم. چون مسئله‌ی خودمه. یعنی می‌دونم خدا امکان داره واجباتم رو ببخشه... ولی این یکی مال خمینی و خامنه ایه.... خدا نمی‌بخشه. یقین دارم کسی در حق این دو تا ظلم کنه خدا نمی‌بخشه. دعا کن یه تصمیم درست بگیریم.